ආදරය.. ජීවිතය..

බමනවා මහ පොළොව

හිරු එළිය වසනවා..

බෙදනවා ඒ කිරණ

සඳ කැල්ම ගෙනෙනවා..

ගෙවෙනවා දින මාස

නුඹ දුරස් කරනවා..

හදනවා ඒ තුළම

ජීවිතය ලැබෙනවා..

ආදරේ...

විදාලා යුග නුවන්

බෙදාලා හස කුසුම්

නොකී කී අන්ත දුර

බැඳී ඒ ආදරේ

ගෙවන තුරු මහ ගමන

එකම එක

ආදරේ...

මවකගේ සිතුවිලි..

නුඹ කුසට වැඩිදා

මගේ නෙතගින්

සතුටු කදුලැලි ගැලූහැටි

දුටුවාද පුතේ...

යනෙන ඇවිදින අතර

කළ නොකී වැඩ අතර

මා නුඹව දැරූ හැටි

දැනුනාද පුතේ...

දිව බොජුන් නොතිබි මුත්

රස නහර පිනා යන

වැළදු හැටි දුකත් මම

හැගුණාද පුතේ...

ලොව එළිය දුටුදා

මගේ පොඩි පුතු වෙත

මා ලයෙහි සෙනෙහස

දැනුනාද පුතේ...

සිප් සතර ඉගෙනගෙන

ලෝකයම දුටුව නුඹ

මට මහා මෙරක් බව

සිතුනාද පුතේ...

අත පයම දුබල වී

සිහිසුන්ව ඇද වැටෙන

වයස් ගත මගේ ගත

වාරු නැත පුතේ...

මගේ අත් එක් කොට

මගේ සිත නිවන්නට

පිරිත් පදයක් දෙකක්

කියාපන් පුතේ...

ලෝකයම ජයගෙන

නුඹේ නම රැුකගෙන

සසර මතු කවරදා

බුදු වෙයන් පුතේ...